نقدینگی در سال 1399

نقدینگی کشور در پایان اسفند 1399 به 3475.8 هزار میلیارد تومان و پایه پولی هم به 455.9 هزار میلیارد تومان رسید که به ترتیب در مقایسه با سال 1398 حدود 40.6 درصد و 29.2 درصد افزایش داشته اند. طی سه سال اخیر به طور میانگین در هر دهه، نقدینگی ایران 11.5 برابر شده است که این رقم برای دهه منتهی به 1399 حدود 11.8 برابر است. رشد نقدینگی و پایه پولی در سال 1399 از روند بلند مدت خود فاصله زیادی گرفته و تقریبا شکاف 10 واحد درصدی بین ارقام 1399 با روند بلند مدت وجود دارد. نرخ رشد نقدینگی در ایران 2.7 برابر میانگین رشد نقدینگی خاورمیانه و شمال افریقا در سال 2020 است. طی 42 سال گذشته، بالاترین نرخ رشد نقدینگی (40.6درصد) در سال 1399 اتفاق افتاده است.

عمدتا نیاز به نقدینگی در یک بنگاه در سه دسته کلی طبقه بندی میگردد: 1. طرح توسعه 2. فاصله زمانی بین دریافتی های بنگاه و پرداختی های بنگاه 3. تزریق نقدینگی با هدف پوشش هزینه های ثابت و جلوگیری از ورشکستگی موقت. با توجه به اینکه در چند سال گذشته تولید ناخالص داخلی و درآمد سرانه کشور چندان تغییر نکرده است و همینطور از طرح های توسعه آنچنانی در اقتصاد رونمایی نشده است عمده رشد نقدینگی صرف جلوگیری از ورشکستگی در قالب تزریق نقدینگی و اعطای تسهیلات بوده است. عمده مانع اقتصادی کشور در بحث توسعه کمبود سرمایه است و تا زمانی که کمبود سرمایه علی الخصوص از نوع تکنولوژی مرتفع نشود انتظار می رود بنگاه های مستهلک شده کشور برای سرپا ماندن نیاز به نقدینگی داشته باشند و این متغیر رشد نقدینگی برآمده از سیستم اقتصادی کشور است.